Legendy Skoków Narciarskich

Matti Nykänen (ur. 17 lipca 1963 w Jyväskylä w Finlandii), znany fiński skoczek narciarski, zdobywca Pucharu Świata, mistrz olimpijski.

Pierwszym jego sukcesem było wygranie Mistrzostw Świata Juniorów w 1981 roku. Po nich Matti był gotowy do dużych zawodów seniorskich.
Pierwsze dorosłe mistrzostwa jakie wygrał, to słynne zawody we mgle w Holmenkollen (Oslo 1982 r.).

Były to wspaniałe lata dla Fina. W 1983 roku wygrał Turniej Czterech Skoczni i Puchar Świata. W rok później zdobył 2 miejsce w PŚ i 3 na TSC.
Pierwsza poważna porażka pojawiła się na jego pierwszej Olimpiadzie Zimowej w Sarajewie (1984), kiedy to prowadził po 1 serii o 3,6 punktu jednak okazało się to niewystarczające aby wygrać. W czasie drugiego skoku ześliznęła mu się narta poza oblodzony tor, przez co zachwiał i "spalił" skok. Wygrał wtedy Jens Weißflog.
Do największych sukcesów Nykänena należą m.in. cztery zwycięstwa w końcowej klasyfikacji Pucharu Świata, 46 zwycięstw
indywidualnych w zawodach Pucharu Świata, dwie wygrane w Turnieju Czterech Skoczni. Ponadto zdobył srebrny i złoty medal na olimpiadzie w Sarajewie w 1984 roku oraz trzy złote medale (dwa indywidualnie i jeden drużynowo) na olimpiadzie w Calgary (1988).

Matti Nykänen cierpiał z powodu alkoholizmu. W 1991 doznał kontuzji i musiał zrezygnować ze skakania. Do sportu starał się powrócić w 1994r jednak po kilku nieudanych startach w Pucharze Interkontynentalnym zakończył karierę skoczka.
Później był między innymi piosenkarzem rockowym i striptizerem.
W 2003 roku został skazany na cztery miesiące więzienia (w zawieszeniu) po próbie zaatakowania swojej czwartej żony nożem.
Kilka miesięcy później napisał swoją słynną autobiografię Pozdrowienia z piekła.
W październiku 2004 otrzymał kolejny wyrok - 26 miesięcy więzienia - za ciężkie uszkodzenie ciała (pod wpływem alkoholu poważnie ranił nożem starszego mężczyznę).

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez SergioMora dnia Pon 19:25, 26 Lip 2010, w całości zmieniany 6 razy

Jens Weißflog

Wychował się w Pöhla (Rudawy Czeskie). Już jako nastolatek był zafascynowany skokami narciarskimi. Początkowo trenował (1977) w rodzimym przyzakładowym klubie sportowym Traktor, a dwa lata później wygrał przy pierwszej próbie okręgowe igrzyska sportowe w Schwarzenbergu.

W swojej długiej sportowej karierze zdobył prawie wszystko, co może osiągnąć skoczek. Jego największe osiągnięcia: zwycięzca olimpijski 1984, 1994 , drugie miejsce 1984, tytuł Mistrza Świata 1985, 1989, wicemistrz 1984 (drużynowo), 1989, 1995 (drużynowo), zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni 1984, 1985, 1991, 1996. 33 zwycięstwa w konkursach Pucharu Świata – pierwsze w Bischofshofen 6 stycznia 1983 a ostatnie w Iron Mountain 17 lutego 1996 roku. Jest jedynym skoczkiem, który skacząc dwoma różnymi stylami zdobył indywidualnie dwa złote medale olimpijskie.

Został odznaczony m.in. Złotym Orderem Zasług dla Ojczyzny (NRD) oraz Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1996).

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Czw 11:45, 08 Lip 2010, w całości zmieniany 6 razy

Birger Ruud

Birger Ruud był średnim z trzech braci, którzy w latach trzydziestych i czterdziestych XX w. święcili tryumfy na światowych skoczniach. Najstarszy z nich – Sigmund – urodził się w 1907, Birger przyszedł na świat 23 sierpnia 1911. Dopiero dziewięć lat później urodził się najmłodszy Asbjørn. Chłopcy wychowali się i spędzili całe życie w miejscowości Kongsberg (prowincja Buskerud), na zawodach reprezentując tamtejszy klub Kongsberg IL.

Bracia Ruud znani byli ze specyficznego stylu skakania – z ramionami obracającymi się wzdłuż tułowia. O tym, że rodzeństwo było fenomenalnie uzdolnione, niech świadczy fakt, że to jedyny przypadek w historii, gdy trzej bracia zdobyli tytuł mistrza świata w skokach narciarskich. W latach 1929-1938 bracia wygrali siedem z jedenastu rozgrywanych wówczas konkursów o mistrzostwo świata i mistrzostwo olimpijskie.

Jako pierwszy sukcesy zaczął odnosić najstarszy Sigmund. Do jego najznakomitszych osiągnięć należy srebrny medal Igrzysk Olimpijskich w Sankt Moritz w 1928. Rok później zdobył tytuł mistrza świata na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. W 1930 otrzymał brązowy medal mistrzostw świata, które odbywały się w jego ojczyźnie, na skoczni Holmenkollen w Oslo. Sukcesy najmłodszego Asbjørna przypadły na koniec lat trzydziestych i początek czterdziestych. Jego największym sukcesem był złoty medal Mistrzostw Świata w Lahti z 1938.

Birger zdobył dwa złote medale olimpijskie. W Lake Placid 1932 na pierwszym miejscu uplasowały go skoki na 66,5 i 69,0 metrów. Podczas kolejnych igrzysk w Garmisch-Partenkirchen 1936 wziął udział nie tylko w konkurencjach klasycznych, lecz również w kombinacji alpejskiej. Po zjeździe prowadził nawet z przewagą 4,4 sekundy, lecz ominięcie bramki podczas slalomu kosztowało go medal – rywalizację zakończył na czwartym miejscu. Tydzień później zdobył drugi złoty medal olimpijski w karierze. Po dwunastu latach w szwajcarskim Sankt Moritz 1948 sięgnął po olimpijskie srebro. Miał wtedy 37 lat.

Średni z braci był też potrójnym mistrzem świata (tytuły zdobył w 1931, 1935 i 1937 roku). W czasie zakopiańskich mistrzostw świata, które odbyły się w 1939, Birger zdobył srebrny medal, ustanawiając nowy rekord Wielkiej Krokwi (81,5 metra). Rekordowe skoki oddawał też na innych obiektach. Dwa razy ustanawiał rekordy świata w długości skoku: w 1931 roku na norweskiej skoczni Odnesbakken uzyskał odległość 76,5 metra, a w 1934 w Planicy poszybował odległość 92 metrów. Podczas II wojny światowej Birger był przeciwnikiem niemieckiej okupacji i działał w ruchu oporu. Do współpracy i startów ku chwale okupanta próbował go przekonać sam komisarz Rzeszy Josef Terboven. Birger odmowę przypłacił wykluczeniem z norweskiego światka sportowego. W czasie gdy uczestniczył w nielegalnych zawodach narciarskich, został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym w Grini nieopodal Oslo.

Po wojnie powrócił do ukochanego sportu. Był wielkim ambasadorem skoków narciarskich. Chciał, by młodzież podążała jego śladami, zachęcał dzieci do uprawiania sportu. Razem z braćmi prowadził sklep sportowy, gdzie, jak wieść niesie, wśród zdjęć najlepszych skoczków świata nie brakowało fotografii Stanisława i Andrzeja Marusarzów. Wspólnie ze swym przyjacielem, również wyśmienitym skoczkiem Petterem Hugstedem, zaangażował się w budowę narciarskiego muzeum w Kongsberg, które zostało otwarte w 1986 przez króla Norwegii Olafa V i istnieje do dziś. Birger był człowiekiem niezwykle skromnym, nie lubiącym wywyższać się, wychylać z tłumu. Był jednak bardzo popularny. Nazywano go "małym wielkim Birgerem". Birger wiódł szczęśliwe życie osobiste. Żona Magda i syn Vebjoern do dziś w Kongsbergu podtrzymują tradycję mistrza. Birger Ruud zmarł w swym rodzinnym mieście 13 czerwca 1998.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Czw 11:47, 08 Lip 2010, w całości zmieniany 1 raz

Espen Bredesen

Jako dziecko interesował się przede wszystkim sportem. W zimie jeździł na nartach, latem szczególnie lubił grać w piłkę nożną. Był jednak bardzo wszechstronny, dlatego zdarzało mu się również grać w hokeja, pływać, grać w koszykówkę i tenisa. Narty miał po raz pierwszy na nogach jako 2-3 letnie dziecko. Potem próbował swych sił na położonej koło domu małej skoczni Bjartbakken.

Jak sam przyznaje, początki nie należały do najbardziej udanych. Próbował jednak dalej, gdyż skakanie przynosiło mu mnóstwo radości. Skocznia stała się jego drugim domem, całymi dniami mógł rywalizować z kolegami w konkursach o najdłuższy skok.

W wieku 10 lat zapisał się do klubu Oppsal IF, gdzie dostał wreszcie prawdziwe narty skokowe i odpowiednie buty. Podczas swych pierwszych zawodów wystąpił w kombinezonie uszytym przez mamę. Choć wygrał ten konkurs, w latach dziecięcych był raczej przeciętnym skoczkiem. Nigdy nie udało mu się dostać do Hovedlandsrennet – wielkiego konkursu, w którym startują 14- i 15-latki z całej Norwegii. Dopiero w wieku 16-17 lat zdecydował, że skoki będzie traktował poważniej. W wieku 21 lat zdobył swój pierwszy tytuł Mistrza Norwegii. Potem mistrzem swego kraju zostanie jeszcze ośmiokrotnie.

Karierę międzynarodową zaczął raczej nieszczególnie. Na pewno nie można o Espenie powiedzieć, że przebojem wdarł się do światowej czołówki. Pierwszą wielką imprezę – Mistrzostwa Świata we włoskim Predazzo – zakończył na 52. miejscu (skocznia średnia), choć na dużej skoczni zajął dobre 16. miejsce. W drużynie był czwarty. Zimą następnego roku pojechał na igrzyska olimpijskie do Albertville, gdzie wsławił się zajęciem ostatniego miejsca na skoczni normalnej i trzeciego od końca na dużej. 57. i 58. miejsce nie przysporzyło mu fanów, a norweskie media wzywały Espena do zakończenia kariery i niepojawiania się na międzynarodowych zawodach. Pewien szwedzki dziennikarz, porównując Norwega do słynnego clowna skoczni Eddiego "Eagle" Edwardsa, powiedział o nim "Espen the Eagle". Ten przydomek ciągnął się za nim przez kolejny rok.

Tymczasem już w 1993 roku odmienił się los norweskiego skoczka. Podczas konkursu na dużej skoczni w Falun, odbywającym się w ramach Mistrzostw Świata, Espen stanął na najwyższym podium. Do tego dołożył wkrótce medal zdobyty w drużynie. W tym samym sezonie wygrał też trzy konkursy Pucharu Świata. Nadszedł wreszcie sezon 1993/1994, najlepszy w karierze Bredesena. Po wygranych w konkursach w Garmisch-Partenkirchen i w Bischofshofen, Espen został triumfatorem klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni. Jak wieść niesie, duży norweski dziennik Adresseavisen zamieścił długi na całą stronę reportaż o całym wydarzeniu. Redaktorzy byli tak zaaferowani sukcesem rodaka oraz zajęci odwoływaniem swych własnych słów sprzed dwóch lat, kiedy to radzili młodemu Espenowi rozwód ze sportem, że w całym zamieszaniu nie zamieścili żadnych wyników, żadnej klasyfikacji. Cały kraj liczył na Espena, gdyż zaledwie półtora miesiąca pozostało do olimpijskich zmagań w Lillehammer. Bredesen nie zawiódł rodaków. Wprawdzie Norwegia nie zdobyła medalu drużynowo, lecz złoty medal na średniej skoczni oraz srebrny na dużej wywołał euforię w całym kraju. Do dziś Espen ze skokiem na 104,5 metra jest rekordzistą średniej skoczni w Lillehammer. Jakby sukcesów było mało, w tym sezonie udało mu się zdobyć jeszcze Puchar Świata i tytuł wicemistrza świata w lotach narciarskich. Był też rekordzistą jeśli chodzi o długość skoku – w jednej z prób poszybował na odległość 210 metrów.

Kolejne starty Espena nie były już niestety tak udane. Podczas Mistrzostw Świata w kanadyjskim Thunder Bay nie zajął żadnej znaczącej lokaty. Dwa lata później w Trondheim zawiódł rodaków. Prowadził po pierwszej serii skoków o mistrzostwo świata na skoczni normalnej. Tysiące ludzi patrzyło, jak zepsuł drugi skok, obracając wniwecz nadzieję na norweski medal. Ten konkurs wygrał ostatecznie Janne Ahonen, Espen został sklasyfikowany na 15. pozycji. Jego praktycznie ostatnim dużym sukcesem było drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Letniego Grand Prix w 1997 roku. W ciągu najlepszych lat swej kariery osiem razy stawał na najwyższym podium w konkursach Pucharu Świata. Espen Bredesen zakończył karierę w 2000 roku. Nie odszedł w glorii zwycięzcy – w sezonie 1999/2000 zdobył zaledwie jeden punkt w klasyfikacji Pucharu Świata.

Potem jeszcze wielokrotnie służył radą norweskim trenerom. Mówiono nawet o możliwości objęcia przez niego stanowiska trenera reprezentacji Norwegii, do czego w końcu nie doszło. Obecnie Espen mieszka w miejscowości Kvaal w pobliżu Trondheim. Pracuje jako specjalista od marketingu i organizacji w drużynie Troenderhopp. Wolne chwile poświęca na budowę domu, nurkowanie, grę w golfa. Po zakończeniu kariery poświęcił swój czas rodzinie: żonie Vibeke i trzyletniej córeczce Aurorze.[/img]

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Czw 11:50, 08 Lip 2010, w całości zmieniany 1 raz

Armin Kogler

Armin Kogler (ur. 4 września 1959 r. w Innsbrucku) - były austriacki narciarz klasyczny, skoczek narciarski. Startował w barwach klubu Bezau. Zdobywał medale na Mistrzostwach Świata (w tym w lotach narciarskich), dwukrotnie wygrywał klasyfikację końcową Pucharu Świata, w sezonach 1980/1981 i 1982/1983. W sezonie 1979/1980 był drugi, a 3 lata później trzeci. Był w czołówce konkursów olimpijskich (ale bez medalu). Wygrywał prestiżowe zawody w Lahti (1980), Oslo-Holmenkollen (1980, 1983) oraz Puchar Tatr (1980). Zajął drugie miejsce w klasyfikacji końcowej 29. Turnieju Czterech Skoczni. W 1985 r. zakończył karierę.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Czw 11:51, 08 Lip 2010, w całości zmieniany 1 raz

Yukio Kasaya

Yukio Kasaya (jap. 笠谷幸生 Kasaya Yukio, ur. 17 sierpnia 1943 w Yoichi, Hokkaidō) – japońska sława skoków narciarskich. Pierwsze sukcesy zaczął odnosić w 1964 roku, kiedy został Mistrzem Japonii. Podobnie w 1969 roku. W Pucharze Świata po raz pierwszy pokazał się w Oberstdorfie podczas pierwszego konkursu Turnieju Czterech Skoczni 1969/1970. Wówczas zdobył też pierwsze punkty tej rangi. Już dwa sezony później, 29 grudnia 1971 roku na Bergisel w Innsbrucku stanął na najwyższym stopniu podium. Podobnie zdarzyło się podczas noworocznego konkursu w Garmisch-Partenkirchen i 2 stycznia 1972 w Oberstdorfie. Był pierwszym skoczkiem, który miał możliwość wygrania czwartego konkursu w jednym Turnieju Czterech Skoczni, jednak świadomie zrezygnował ze startu w Bischofshofen i przez to oddał zwycięstwo norweskiemu skoczkowi, Ingolfowi Morkowi. Powodem jego rezygnacji były przygotowania do Mistrzostw Świata na skoczni K-70 w Sapporo, w których zdobył złoty medal. Podobnie uczynił na Igrzyskach Olimpijskich w Sapporo w 1972 roku. W 1973 roku, w wieku 30 lat postanowił zakończyć sportową karierę i w stolicy Japonii, Tokio zaczął studiować zarządzanie. Obecnie mieszka w Sapporo.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Czw 11:52, 08 Lip 2010, w całości zmieniany 1 raz

Masahiko Harada

Masahiko Harada (jap. 原田雅彦, Harada Masahiko?) (ur. 9 maja 1968 w Kamikawie) – były japoński skoczek narciarski.

Czterokrotny medalista konkursów indywidualnych Mistrzostw Świata (złoto w Falun na skoczni normalnej w 1993 roku, złoto na dużej i srebro na normalnej w Trondheim w 1997 oraz brąz na skoczni normalnej w Ramsau w 1999). Wielkim sukcesem zakończył się też występ na Igrzyskach Olimpijskich w Nagano w 1998 roku, gdzie wywalczył brązowy medal indywidualnie na skoczni dużej oraz złoty wraz z kolegami w konkursie drużynowym. Ponadto wygrał dwukrotnie klasyfikację generalną Letniej Grand Prix w 1997 i 1998 roku oraz dziewięciokrotnie wygrywał konkursy Pucharu Świata. Największą porażką było pogrzebanie szans Japonii na złoty medal drużynowy na Igrzyskach w Lillehammer. Harada znalazł się w kadrze Japonii na Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Turynie, ale podczas kwalifikacji do konkursu na skoczni K-95 został zdyskwalifikowany za nieprzepisową długość nart i w 2006 zakończył karierę sportową.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Czw 11:37, 08 Lip 2010, w całości zmieniany 6 razy

Jiri Raska
Jiří Raška (ur. 4 lutego 1941 we Frenštácie pod Radhoštěm)

W Pucharze Świata zadebiutował w Oberstdorfie w 1962 i także wtedy zdobył pierwsze pucharowe punkty. Raška cztery razy wygrał zawody Pucharu Świata, z czego aż trzy razy w Bischofshofen.

W 1968 zdobył mistrzostwo i wicemistrzostwo na olimpiadzie w Grenoble. Był też wicemistrzem świata na dużej skoczni w 1970. Raška był rekordzistą świata w odległości skoku narciarskiego, a jego najlepszy wynik to 164 metry, uzyskane w Planicy. Karierę skoczka zakończył w 1974, po czym został trenerem czechosłowackiej reprezentacji.

W 16. Turnieju Czterech Skoczni zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej (4. miejsce w Oberstdorfie, 21. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, 3. miejsce w Innsbrucku i 1. miejsce w Bischofshofen) podobnie jak w 17. Turnieju Czterech Skoczni (2. miejsce w Oberstdorfie, 21. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, 2. miejsce w Innsbrucku i 1. miejsce w Bischofshofen). W sezonie 1970/1971 wygrał końcową klasyfikację w 19 edycji turnieju, choć nie wygrał żadnego z czterech konkursów (5. miejsce w Oberstdorfie, 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, 2. miejsce w Innsbrucku i 2. miejsce w Bischofshofen).

Jego wnukami są Jiří i Jan Mazoch – także skoczkowie narciarscy, reprezentujący Czechy.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Czw 11:34, 08 Lip 2010, w całości zmieniany 1 raz

Stanisław Marusarz urodził się 18 czerwca 1913 w Zakopanem, a zmarł 29 października 1993 roku, również w Zakopanem. Był wybitnym polskim przedstawicielem sportów zimowych: narciarz klasyczny (skoczek i dwuboista) i alpejczyk (osiągał dobre wyniki w biegu zjazdowym i kombinacji alpejskiej), czterokrotny olimpijczyk (1932, 1936, 1948, 1952). Później trener narciarski.
Przygodę ze sportem i skokami narciarskimi rozpoczął w wieku 10 lat. Okres jego największych osiągnięć to lata międzywojenne. W 1938 został wicemistrzem świata w skokach narciarskich, sukces ten zapewnił mu zwycięstwo w Plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na najlepszego sportowca Polski w 1938.
Podczas II wojny światowej brał czynny udział w podhalańskim ruchu oporu - był kurierem tatrzańskim. Aresztowany w 1940 przez gestapo i uwięziony w Krakowie. Za działalność skazany na karę śmierci, uciekł z więzienia na Montelupich i do końca wojny ukrywał się na Węgrzech.
W 1955 w jednym z wywiadów norweski skoczek narciarski Birger Ruud powiedział: "Stanisław Marusarz stanowi fenomen zwycięstwa tężyzny fizycznej nad czasem - czterdzieści parę lat życia i ponad dwadzieścia lat na skoczniach świata i wciąż nie utracone miejsce w światowej czołówce. Dodał, że nie zna podobnego faktu w historii światowego narciarstwa."
Rekordzista świata w długości skoku (17 marca 1935, Planica, 95 m).
Zmarł na Starym Cmentarzu w Zakopanem, wygłaszając przemówienie na pogrzebie swojego dowódcy z czasów okupacji Wacława Felczaka. Pochowany został na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku.
Jego imieniem nazwano skocznię narciarską Wielka Krokiew w Zakopanem.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez RedBullek ;D dnia Czw 21:33, 29 Lip 2010, w całości zmieniany 2 razy

Toni Nieminen

31 maja 1975 roku urodził się Toni Nieminen, fiński skoczek narciarski. W sezonie 1991/92 wydawało się że przez długie lata będzie królował na światowych skoczniach. Zwyciężył w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, był najlepszy w Turnieju Czterech Skoczni oraz zdobył złoty i brązowy medal igrzysk olimpijskich w Albertville.
Był pierwszym na świecie zawodnikiem, który oddał ponad dwustumetrowy skok. Tak wielkie sukcesy tego wówczas 17-latka, nieco przewróciły mu w głowie i jak to często bywa... kolejne sezony nie były już dla niego tak udane.
W sumie wygrał tylko 8 konkursów Pucharu Świata, a mogło ich być znacznie więcej...

http://www.youtube.com/watch?v=z0bXgEnjGRc&feature=player_embedded#!

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez SergioMora dnia Pon 19:33, 26 Lip 2010, w całości zmieniany 1 raz

Sven urodził się 9 listopada 1974 roku w Erlabrunn jako Sven Pöhler. Nazwisko zmienił dopiero po ślubie swoich rodziców. Ma siostrę Janette. Ma 183 cm wzrostu i waży ok 64 kg.
Hannawald swoją przygodę ze skokami rozpoczął w wieku 7 lat. Z początku starty w skokach łączył z występami w kombinacji norweskiej jednak po pewnym czasie stało się jasne, że skoki są jego mocniejszą stroną, zdecydował się więc na uprawianie tylko tej dyscypliny. Od Pierwszym poważniejszym osiągnięciem Svena było zajęcie 3. miejsca w konkursie drużynowym podczas Mistrzostw Świata juniorów w Vuokatti w 1992 roku. W sezonie 1992/93 zadebiutował w Pucharze Świata. Jego pierwszy start w zawodach tej rangi miał miejsce 6 grudnia 1992 roku w szwedzkim Falun - zajął tam jednak dopiero 50. miejsce. W całym sezonie spisywał się słabo - najlepsze miejsce to dopiero 36. lokata w konkursie w Garmisch-Partenkirchen, 1 stycznia 1993 roku. W kolejnym sezonie zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji Pucharu Świata, za 29. miejsce, a miało to miejsce 30 grudnia 1993 roku w Oberstdorfie. Pierwszy raz w czołowej "15" zawodów pucharowych znalazł się w Engelbergu, 14 stycznia 1995 roku, kiedy to zajął 14. lokatę. Sezon 1994/95 ukończył na 63. miejscu w klasyfikacji. Sezon 1995/96 miał zupełnie stracony - ani razu nie zdobył pucharowych punktów. W kolejnym sezonie było nieco lepiej. Trzykrotnie zdobywał punkty, najlepsze miejsce - 12. - zajmując w Oberstdorfie, na inaugruację Turnieju Czterech Skoczni. Sezon zakończył na 59. miejscu. Przełom w karierze Hannawalda nastąpił w sezonie 1997/98, a dokładniej - podczas Turnieju Czterech Skoczni. Po 5. i 10. miejscu w dwóch pierwszych konkursach w Niemczech, 4 stycznia 1998 w Innsbrucku Sven po raz pierwszy w karierze stanął na podium - zajął 2. miejsce. Dwa dni później w Bischofshofen zwyciężył, przerywając tym samym serię 3 zwycięstw Japończyka Kazuyoshiego Funakiego. Cały Turniej ukończył na 2. miejscu, tuż za Japończykiem. W lutym zanotował swój pierwszy w karierze start na Igrzyskach Olimpijskich. Choć w Nagano indywidualnie nie błysnął, przyczynił się do zdobycia przez reprezentację Niemiec srebrnego medalu w konkursie drużynowym. W dalszej części sezonu odniósł jeszcze zwycięstwo na skoczni mamuciej w Oberstdorfie - konkurs ten wliczany był do Mistrzostw Świata w lotach, w których Sven zajął 2. miejsce, znów ustępując tylko Funakiemu. Sezon ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata. Zimą 1998/99 Hannawald potwierdził przynależność do światowej czołówki. Nie wygrał wprawdzie żadnych zawodów (czterokrotnie był trzeci), zdobył za to dwa medale podczas Mistrzostw Świata w Ramsau - srebro na skoczni K120 (tuż za rodakiem, Martinem Schmittem), oraz złoto w konkursie drużynowym. Puchar Świata ponownie ukończył na 6. pozycji. Sezon 1999/2000 również może zaliczyć do udanych. Odniósł cztery pucharowe zwycięstwa (w tym trzy w trzech ostatnich konkursach sezonu), zajmując na jego koniec najwyższe w dotychczasowej karierze, 4. miejsce. Największym jednak sukcesem było zdobycie, po raz pierwszy w karierze Mistrzostwa Świata w lotach narciarskich 2000 w Vikersund. W sezonie 2000/2001 nie było już tak dobrze. Wprawdzie na inaugurację sezonu w Kuopio Sven zajął drugie miejsce tuż za Martinem Schmittem, jednak później nie udało mu już się stanąć na podium. Jedynym sukcesem było zdobycie złotego medalu Mistrzostw Świata w Lahti, w konkursie drużynowym na skoczni K120. Indywidualnie Sven zawiódł, na skoczni K90 nie kwalifikując się nawet do drugiej serii. W konkursach Pucharu Świata rozgrywanych po mistrzostwach już Niemca nie oglądaliśmy. Sezon zakończył na 9. miejscu w łącznej punktacji. Odrodzenie Svena nastąpiło w Sezonie 2001/02. Pierwsza część sezonu upłynęła pod znakiem dominacji Adama Małysza, który wygrał 6 z pierwszych 9 konkursów, osiągając znaczną przewagę nad resztą stawki. Sven kilkukrotnie „postraszył” Polaka, wygrywając m.in. konkurs w Titisee-Neustadt, prezentował jednak zbyt chimeryczną formę, żeby zagrozić mu na dłuższą metę (miejsca na podium przeplatał z lokatami w drugiej dziesiątce). Wszystko odmieniło się jednak podczas Turnieju Czterech Skoczni. Tam absolutną dominację zaprezentował właśnie Hannawald, odnosząc jako pierwszy zawodnik w historii zwycięstwa we wszystkich czterech konkursach. W każdym z nich uzyskiwał znaczną przewagę nad resztą stawki. Serię zwycięstw przedłużył wygrywając także pierwszy po TCS konkurs Pucharu Świata w Willingen. W Zakopanem był dwukrotnie drugi. Na Igrzyska Olimpijskie do Salt Lake City jechał z nadziejami nawet na dwa złote medale, podobnie jak nasz Adam Małysz. Dwóch znakomitych zawodników pogodził jednak nieoczekiwanie Szwajcar Simon Ammann, wygrywając oba konkursy indywidualne. Sven musiał zadowolić się "tylko" srebrnym medalem na skoczni K90. Miałby i drugie srebro, gdyby nie podpórka w drugim skoku na skoczni K120 - skończyło się na pechowym czwartym miejscu. Na osłodę pozostał Hannawaldowi złoty medal wywalczony wraz z kolegami w konkursie drużynowym. Niemcy pokonali Finlandię zaledwie o 0,1 punktu. 9 marca 2002 Sven po raz drugi zdobył tytuł Mistrza Świata w lotach narciarskich, wyprzedzając w złożonym z dwóch serii (zamiast czterech jak zazwyczaj) konkursie swojego rodaka Martina Schmitta. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata Niemiec zajął drugie miejsce. Zdobył 1259 punktów i z Adamem Małyszem przegrał o 216 puntków. Sezon 2002/03 rozpoczął się dla Svena wręcz fatalnie – dwa pierwsze konkursy sezonu w Kuusamo, kończył poza trzydziestką, w drugim z nich zajął ostatnie, 50. miejsce, po skoku na odległość 58 metrów. Spowodowało to, że trener reprezentacji Niemiec Reinhard Hess wycofał Hannawalda z kolejnych konkursów Pucharu Świata w norweskim Trondheim. Sven powrócił po dwóch tygodniach, zajmując na skoczni w Titisee-Neustadt miejsca 17. i 4. Ten drugi wynik był już zwiastunem powrotu Niemca do formy, co potwierdziło się tydzień później w szwajcarskim Engelbergu. Tam Sven zajął 3. miejsce pierwszego dnia, nazajutrz zaś odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa na skoczni w Oberstdorfie, co dawało nadzieje na powtórzenie wyniku sprzed roku. Niestety, marzenia te zostały rozwiane 1 stycznia 2003 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie Sven po upadku w jednym ze skoków zajął dopiero 12. miejsce. W austriackich konkursach turnieju był 4. i 2. i w klasyfikacji końcowej uplasował się na 2. miejscu za Finem Janne Ahonenem. 18 i 19 stycznia w Zakopanem odniósł dwa zwycięstwa, po czym zrezygnował z wyjazdu do Japonii na trzy konkursy w Hakubie i Sapporo. Wystartował dopiero 1 i 2 lutego na skoczni mamuciej w Bad Mitterndorf, zajmując tam miejsca drugie i pierwsze. Tydzień później na skoczni w Willingen wygrał pierwszy z konkursów, osiągając rekordową na skoczni K120 notę 328.2 punktu (dostał aż 9 „dwudziestek” za styl). Został wówczas liderem Pucharu Świata i wydawało się, że kolejnego dnia jeszcze powiększy swoją przewagę nad rywalami, zwłaszcza że do Willingen nie przyjechał jeden z jego głównych konkurentów do końcowego triumfu – Adam Małysz. Tak się jednak nie stało – w rozgrywanym w bardzo niestabilnych warunkach konkursie Sven zajął dopiero 36. miejsce, nie powiększając dorobku i – co gorsza – tracąc pewność siebie przed zbliżającymi się Mistrzostwami Świata w Val di Fiemme. Mistrzostwa te zdominował Małysz, a Sven zupełnie zawiódł – 7. i 24. miejsce oraz brak medalu w konkursie drużynowym oznaczały prawdziwą klęskę, zwłaszcza w obliczu całkiem niedawnej dominacji Niemca w zawodach. Szok po słabym występie w Val di Fiemme odcisnął swoje piętno na postawie Hannawalda w końcówce sezonu – w ostatnich pięciu konkursach nie odniósł już zwycięstwa (raz był 2. i raz 3.), co przy fantastycznej formie Małysza oznaczało spadek na 2. miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata. Na pocieszenie pozostała Niemcowi mała Kryształowa Kula za zwycięstwo w klasyfikacji lotów narciarskich. Sezon 2003/04 okazał się jego ostatnim w Pucharze Świata. Początek zmagań jeszcze nie zapowiadał kryzysu. Sven zajmował miejsca w czołowej dziesiątce w czterech z pięciu pierwszych konkursów. Jednak podczas Turnieju Czterech Skoczni jego forma uległa znacznemu pogorszeniu. Na inaugurację w Oberstdorfie był dopiero 18. Dwa 9. miejsca, w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku, nikogo nie zadowoliły, natomiast 22. lokata w Bischofshofen była już prawdziwą klęską. W akcie desperacji wycofano Svena ze startów w Pucharze Świata, licząc, że posunięcie to przyniesie podobny efekt jak na początku sezonu 2002/03. Niestety, tym razem kryzys Niemca okazał się zbyt głęboki do opanowania. Hannawald zanotował jeszcze kilka występów, ale każda próba powrotu kończyła się wręcz kompromitacją. W Zakopanem po dobrych występach na treningach liczył na dobrą lokatę, jednak po 30. miejscu pierwszego dnia, zrezygnował z występu w konkursie niedzielnym. Po dwutygodniowej przerwie spróbował kolejnego powrotu, tym razem na skoczni w Willingen, na której rok wcześniej odniósł swoje ostatnie zwycięstwo. Liczono na odrodzenie Svena, tymczasem skończyło się na 36. miejscu. Następnie pojechał na Mistrzostwa Świata w lotach, które już dwukrotnie wygrał, tym razem jednak był dopiero 17. Ostatni występ Hannawalda w Pucharze Świata miał miejsce 28 lutego 2004 roku w amerykańskim Park City. Tam Niemiec był 47., po czym zrezygnował z dalszych występów w tamtym sezonie. Na jego zakończenie zajął 24. miejsce w klasyfikacji generalnej. Przed rozpoczęciem sezonu 2004/2005 Sven zadecydował o wstrzymaniu kariery, tłumacząc to brakiem motywacji do dalszego skakania. Diagnoza psychologów mówiła o tzw. syndromie wypalenia. Sven zmuszony był poddać się leczeniu, nie zakończył jednak oficjalnie kariery - wedle umowy z Niemieckim związkiem narciarskim do końca sezonu miał zadeklarować, czy zamierza uczestniczyć w programie przygotowawczym do Igrzysk Olimpijskich w Turynie. Ostatecznie Sven zdecydował się nie powracać już na skocznie. Oficjalne zakończenie kariery ogłosił 3 sierpnia 2005 roku, natomiast uroczyste pożegnanie skoczka miało miejsce w Oberstdorfie 30 grudnia 2005 roku. W 2002 roku w Planicy skoczył 220 m, co jest jego rekordem życiowym.
Na podium w Pucharze Świata stawał łącznie czterdzieści razy. osiemnastokrotnie zajmował 1. miejsce, dwunastokrotnie był drugi i dziesięć razy był trzeci.
W sezonie 2001/02 jako pierwszy i do tej pory jedyny skoczek narciarski wygrał wszystkie zawody Turnieju Czterech Skoczni.
Stał się niezwykle popularny w swoim ojczystym kraju. Jego występ 6 stycznia 2002 roku w Bischofshofen miał większą oglądalność w Niemczech od meczu piłki nożnej Bayernu Monachium i FC Valencii w finale Ligi Mistrzów. Sven był zawodnikiem niezwykle medialnym. Wyrażał swoje emocje w bardzo nietypowy sposób, co wzbudzało do niego niechęć polskich kibiców.Od sezonu 2005/2006 Hannawald pracuje jako komentator sportowy w niemieckiej telewizji ARD.
Od 2005 roku Sven Hannawald startuje sporadycznie w wyścigach samochodowych. Do 2007 roku wystąpił w kilku wyścigach SEAT Leon Supercopa Germany nie osiągając tam jednak żadnego znaczącego wyniku. W 2008 roku wystartował w 7 wyścigach ADAC GT Masters a w 2009 roku pojawił się na torze Nürburgring biorąc tam udział w dwóch wyścigach tej serii. W grudniu 2009 roku potwierdził występy w pełnym sezonie serii ADAC GT Masters.

Post został pochwalony 0 razy

Kazuyoshi Funaki (ur. 27 kwietnia 1975 w miejscowości Yoichi na Hokkaido)
Słynie z pięknych stylowo skoków i nisko wychylonej sylwetki w czasie lotu. Sędziowie wielokrotnie oceniali go pięcioma "dwudziestkami". Podczas zawodów pucharu świata w Zakopanem 17 stycznia 1999 roku za skok na odległość 119 metrów otrzymał 5 not po 20 punktów i otrzymał za ten skok notę 125,4 pkt.

Pierwszy raz pokazał się szerokiej publiczności podczas zawodów Pucharu Świata w japońskim Sapporo w 1992 roku. Jego drugi występ miał miejsce w zawodach w Planicy, które inaugurowały sezon 1994/1995 i zakończył je sensacyjnym zwycięstwem. Sezon zakończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej.

Zdobył prawie wszystko, co w skokach jest do zdobycia. Jego największe osiągnięcie to występ na igrzyskach olimpijskich w Nagano w 1998 roku, gdzie wywalczył złoto na dużej i srebro na normalnej skoczni indywidualnie i złoto wraz z kolegami w konkursie drużynowym. Ponadto był mistrzem świata na normalnej skoczni w Ramsau w 1999 oraz mistrzem świata w lotach narciarskich w Oberstdorfie w 1998 roku. Wygrał też Turniej Czterech Skoczni w 1998.

Chociaż nie zdobył nigdy kryształowej kuli, miał duże osiągnięcia w Pucharze Świata (zdobył 2. miejsce w 1998 i 3. w 1997 w klasyfikacji generalnej oraz wygrał 15 konkursów – ostatni raz nieoczekiwanie po sześcioletniej przerwie w śnieżnym Sapporo na Okurayamie, gdy rozegrano tylko jedną serię skoków).

Od roku 2005 do 2009 Funaki nie pojawiał się w zawodach Pucharu Świata. W przeciwieństwie do starszych od siebie, byłych kolegów z kadry, Kasaiego i Okabe, nie walczył o miejsce w kadrze narodowej. Występował w zawodach niższej rangi – lokalnych w Japonii oraz międzynarodowych, takich jak FIS Cup ("trzecia liga" skoków narciarskich). W sezonie 2008/2009 zaskoczył jednak wszystkich, zajmując 2. miejsce w jednym z konkursów Pucharu Kontynentalnego w Sapporo. W Sapporo wystąpił także po czteroletniej przerwie w zawodach Pucharu Świata, zajmując 19. miejsce.

W 1999 roku na Velikance w Planicy skoczył 206,5m, co do dziś jest jego rekordem życiowym.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez golden dnia Pon 14:55, 02 Sie 2010, w całości zmieniany 1 raz

Andreas Goldberger (ur. 29 listopada 1972 w Ried im Innkreis w Austrii)
Trzykrotny zdobywca Pucharu Świata w skokach narciarskich. Największe sukcesy Andreasa to trzykrotne zdobycie Pucharu Świata w sezonach 1992/1993, 1994/1995, 1995/1996, oraz dwukrotne zwycięstwo w Turnieju Czterech Skoczni w sezonach 1993/1994, 1994/1995. Do sukcesów należy także zaliczyć dwukrotne zdobycie Pucharu Świata w lotach narciarskich i Mistrzostwo Świata w lotach narciarskich. W latach 2000 - 2003 był też rekordzistą świata w długości lotu, po tym jak w konkursie drużynowym w Planicy skoczył 225m. 29 maja 2005 roku zakończył karierę.

Obecnie Andreas jest komentatorem austriackiej stacji ORF1 i występuje w tej roli podczas większości zawodów w skokach narciarskich Pucharu Świata. Co ciekawe, podczas Turnieju Czterech Skoczni, występował jako przedskoczek, a w czasie najazdu po rozbiegu i tuż po wylądowaniu mówił przez mikrofon.

Wziął udział w drugiej edycji austriackiego Tańca z gwiazdami.

Post został pochwalony 0 razy